Bij Kinderopvang Mundo werken mannen. Mannen die heel goed weten wat jongens nodig hebben. Niks stil zitten en boekjes lezen.
Uit frustratie hebben zij zich tijdens de ‘vrijdagavondnahetwerkborrel’ opgeworpen als beschermer van de mannelijke rolmodellen en hun eeuwenoude mannelijke traditie.
Binnen een weekend lag het plan “Tjonge Jonge… JONGENS!! ” op de plank en maandag werd de directie van kinderopvang Mundo er al heel vroeg mee overvallen.
Daar stonden ze: De mannen pikten het niet meer. De mannen waren er klaar mee. De argumenten klopten, het plan klonk als een klok, en de mannen wilden het zelf gaan uitvoeren. Zij wilden beslist door het ‘glazen opvoedplafond’, ze waren het zat!
En nu een half jaar later hebben we een evaluatie gehad van hun project en hen ‘gesmeekt‘ ermee door te gaan. We hebben geld, tijd en middelen beschikbaar gesteld om dit project binnen heel onze organisatie door te voeren.
Ze hebben het voor elkaar. Door middel van een leuke presentatie en coaching on the job. Dit gecombineerd met de leukste en meest hilarische vlogs (blogs) en hele leuke workshops. Zeer inspirerend voor alle collega’s en waar al de jongens (en meisjes) bij Mundo heel blij van worden.
Hier de eerste Tjonge Jonge Jongens blog
Er was eens..
Er was eens een jongetje van 9 jaar oud, hij zat op de Buitenschoolse opvang, Rotterdam-Zuid. Hij kwam daar ‘gezellig’ 5 dagen per week. De begeleiders waren de liefste leidsters van Nederland Anne, Belinda en Marian.
Hij vond het leuk om hutten te bouwen, te voetballen, te klimmen (het liefst zo hoog mogelijk) en te stoeien met zijn vriendjes. Energie had hij ook genoeg, hij had namelijk de hele dag op school al stil moeten zitten! Helaas hadden Anne, Belinda en Marian iets andere interesses dan hij. Zij vonden het leuker om te knutselen, te gevaarlijk om in bomen te klimmen en zij wisten zeker dat stoeien altijd op vechten uit zou draaien.
Op de mooiste dag (die hij zich van de BSO kan herinneren) nam Belinda haar Man mee naar de BSO. De Man van Belinda had als hobby ‘vissen’ en wilde dit een keer met de jongens gaan doen. Wat een dag! Het bleef niet alleen bij vissen. Nee, hij maakte ook nog eens grapjes, stoeide met ze, ze mochten snel eten zodat ze meer tijd hadden voor leuke dingen en ze hoefden zelfs niet stil te zitten aan tafel!!!! Wat was dat een heerlijke dag!
Nu 20 jaar later werkt “het jongetje van toen” zelf in de Kinderopvang. Hij heeft een missie: Wat zou ik al de jongetjes op de BSO dezelfde ervaring gunnen als de ervaring die ik die dag had.
Enthousiast en vol van mijn eigen missie ben ik begonnen op een kinderdagverblijf. Stel je voor: Een 21 jarige jongen die als eerste taak baby’s moest verschonen, HELP!! Ik moest zorgen en vertroetelen en vond dit best moeilijk. Ik heb het wel gedaan, ik heb mijn ‘mannetje’ (vrouwtje) gestaan en daar uiteindelijk heel veel geleerd.
Gelukkig, redding was nabij en na 3 maanden mocht ik op een BSO aan de slag. Hier zou ik (idealist) wel even handen en voeten gaan geven aan mijn persoonlijk missie. Ik ging met jongetjes ravotten en ik zou ervoor zorgen dat ze niet stil aan tafel hoefden te zitten of op iedereen moesten wachten.
Helaas dat was even een tegenvaller. Omdat ik met de jongens door bosjes rende, stoeide en ‘druk’ was werd ik binnen het team al snel op het matje geroepen. “Liever iets rustiger Yoran.” Kijk uit dit is niet pedagogisch verantwoord.” ” Yoran, ongelukken zitten in een klein hoekje.” “O let op want de kinderen moeten niet te druk worden hoor.” “Yoran tijdens het eetmoment moeten de kinderen echt even stil zitten aan tafel.” Een drama! “Dat is jammer Yoran, maar dat is nou eenmaal ons beleid. Niets aan te veranderen want zo doen “wij” het op de BSO al jaren!”
Ik heb mezelf aangepast in plaats van dat ik de situatie daar veranderd heb. Ik wilde ook bij die wij horen! Ik ging mee in de manier van werken van het team. Het was dus echt heel lastig om daar verandering in aan te brengen. Missie bijna mislukt.
Inmiddels werk ik 8 jaar bij Kinderopvang Mundo, ben ik volwassen geworden en heb een stuk meer LEF gekregen. LEF om er iets aan te gaan doen. Vol passie zijn wij gestart met het project ‘Tjonge Jonge… JONGENS!!.’
Laten we dan beginnen bij de kleine dingetjes. Stoeien, stoppen met stil zitten, bomenklimmen, grenzen verleggen, voetballen, hutten bouwen, lekker even druk zijn, verantwoordelijkheid geven, in de bosjes spelen, lekker vies worden, etc. Vinden meisjes namelijk ook allemaal heel erg leuk.
Laten we er alsjeblieft voor zorgen dat de jongens lekker jongen kunnen zijn en de meisjes lekker ‘jongetje’ kunnen spelen.
Het is mij gelukt om een beetje meer vrouw te zijn, te zorgen, te troosten, haren te vlechten en knutsels te maken. Dan moet het jullie, mijn vrouwelijke collega’s toch ook zeker lukken een beetje meer van jullie mannelijke kant te laten zien?
Er zijn nou eenmaal verschillen tussen jongens en meisjes, mannen en vrouwen.. Laten we deze gewoon erkennen en er naar handelen en er trots op zijn. Later in de grotemensenmaatschappij hebben de jongens en meisjes van NU al deze kennis en vaardigheden namelijk nodig.
Groet Yoran
