LEUK!

9 Naast bestuurder ben ik ook gewoon mens, moeder, echtgenoot, oma, vriendin enzovoorts. Zit daar veel verschil in, bijt het elkaar of is er juist veel overeenkomst? Omdat werk en privé voor mij eigenlijk één zijn, werkt mijn persoonlijke kompas ook door in mijn werk. Als directeur-bestuurder zoek ik met mijn team antwoorden op trends en ontwikkelingen. Die zijn soms groot, soms klein. Je ziet ze soms aankomen, soms ook niet. Zo had niemand COVID-19 zien aankomen, ik ook niet. Daardoor ben ik wel in een enorme discussie met mezelf terechtgekomen: kon ik nog vanuit mijn DNA, vanuit het DNA van Mundo, op de Mundo-manier, handelen? We kwamen ineens in een wereld terecht van beperkingen. De opvang moest meerdere keren van het ene op het ander moment dicht, we moesten afstand houden, elkaar niet ontmoeten en er was angst. Er kwamen regels die we moesten opvolgen, protocollen en beleid waar we niet zelf op onze eigen wijze naar konden kijken maar die landelijk werden vastgesteld. En iedereen wilde aansturing; opeens keek de hele wereld naar mij; ouders, collega’s, anderen. Maar ik wist het eigenlijk ook niet. Is het écht zo erg, wat betekent het voor mij, voor mijn collega’s? Ik voelde me ongekend verantwoordelijk. Toen op een van onze locaties een uitbraak was, werd ik in eerste instantie boos: ‘Ze hebben zeker te dicht bij elkaar gezeten?!’ Maar vervolgens bedacht ik me: ‘Doe even normaal! Je kunt niet roomser zijn dan de paus. Dit kan gebeuren. We zijn allemaal mensen en dit is een situatie waar we samen doorheen moeten komen. Alles is nieuw en moet opnieuw uitgevonden worden’. En toen ben ik gaan nadenken: ‘Welk doel dient een besluit nou?’ En: ‘Neem ik het omdat ik denk dat de wereld dat van me wil, of om COVID-19 tegen te houden?’ Werken vanuit alleen regels trek ik niet. Het past niet bij mezelf en niet bij Mundo. Zo komen er vanuit de wet allerlei regels op ons af, terwijl er een personeelstekort is dat groter is dan dat in het onderwijs. Waarom moet iemand die bekwaam is om de lunch klaar te maken of mensen te verwelkomen dezelfde diploma-eisen hebben als iemand die de ontwikkeling van kinderen volgt en stimuleert? Ook hier kijk ik liever naar het doel van de wet. En ik deel het doel en mijn visie hierop met de wethouders en toezichthouder. Personen die ik dan probeer te overtuigen krijg ik best vaak mee. Ik zit hier al 18 jaar en ze nemen me serieus. Soms nemen ze een idee ook over. Zoals de regel dat de pauze van een medewerker moet starten om 12.30 uur. Omdat je pauzetijden exact moet vastleggen volgens de wet en omdat een medewerker niet zelf kan bepalen dat ze haar collega en de groep even achterlaat voor de pauze. Dat is toch te gek voor woorden? We hebben in enkele grote gemeenten de toestemming om de pauze te starten als de situatie dit toelaat. Dat is wat de praktijk nodig heeft. Na drie maanden was het genoeg. Iemand vroeg: ‘Moet dit allemaal wel zo?’ We zijn toen de middenweg gaan zoeken. Er hoe fantastisch was dat. Er kwam gelijk een enorme creativiteit los. En dat voelde zo goed. Vanaf dat moment handelde ik weer als mens. Of dat professioneel is? Ik denk dat het super professioneel is om een weg te zoeken vanuit mooie menselijke waarden. Professioneel vanuit het hart is niet voor niets één van de Mundo-kernwaarden. In plaats van rode afzetlinten om ouders buiten te houden, kwamen er vrolijk aangemerkte looproutes door de tuin. In plaats van kinderen op de locatie te ontmoeten, gingen medewerkers naar de kinderen toe en brachten een verrassingstas met leuke activiteiten. In plaats van het op locatie samen ontdekken en mooie herinneringen maken, zochten we een weg om dit digitaal te doen met ons YouTube-kanaal en boden we spelactiviteiten aan in de wijk. Hoe vervelend COVID-19 ook was, het heeft mij ook meer lef gegeven. Ik heb ervaren dat mijn kompas mij de goede weg wijst. Mijn waarden zijn: autonomie en mijn hart volgen. En die kloppen. En dat blijf ik volhouden. Ik blijf mezelf en soms maak ik dan andere keuzes, waarbij het belangrijk is dat ik opensta voor meningen en visies van anderen. Ik heb ook nog sterker gemerkt dat ik niet zonder mensen kan. Als ik ze niet in de buurt heb, dan trek ik dat niet. Ik heb drie zonen en ook wij mochten niet bij elkaar komen. Dat voelde voor mij enorm zwaar. Met Moederdag wilde ik maar één ding: een knuffel. Dat is een basisbehoefte van mij, van de hele wereld. Door al deze ontwikkelingen heb ik de waarde van het leven opnieuw ingezien, privé en in werk.” Ik ben gaan nadenken: ‘Welk doel dient een besluit nou?’